Namibie 2

Het duurde uiteindelijk nog 2 dagen voordat het lukte om ons reisverslag te uploaden.

Ondertussen is het 30 april en zijn we op een camping  100 km ten zuiden van Etosha National Park beland.

Maar even een update:

Zaterdag 29 april

Eerst maar eens een gids met de flora en fauna van Zuidelijk Afrika gekocht, in het Afrikaans, want we hebben natuurlijk geen benul van de planten en dieren die we tegenkomen. We herkennen een olifant, maar daar houdt het dan ook mee op.

Vertrokken uit Walvisbay, alvast richting Etosha National Park, in het noorden van Namibië. De enige campings die we gereserveerd hebben zijn in dit wildpark, dus dat bepaalt onze planning.

Voor de rest gaan we op de bonnefooi en tot nu toe is het altijd gelukt om een kampeerplek te vinden.

Doel van zaterdag: Cape Cross, met een enorme populatie zeehonden. In de informatie stond: 150 – 210.000 zeehonden! We konden het ons niet voorstellen, maar toen we ze gezien hadden, dachten we dat het best wel waar zou kunnen zijn. Op het strand op de rotsen, in de zee, overal zeehonden, met heel veel lawaai en heel veel stank.

Daarna op weg naar Uis, ruim 100 km naar het oosten. Een gravelweg, dus dat schoot niet zo snel op.

We keken verbijsterd  naar het landschap: bijna 100 km zand, waar eigenlijk helemaal niets wil groeien.

Wat opvalt, in vergelijking mer Zuid-Afrika, Zimbabwe en Zambia, is, dat er geen grote aantallen mensen langs de weg lopen. Oorzaak: een rijker land??

Of misschien zo weinig inwoners, dat er te weinig zijn om ook nog langs de weg te lopen.

De overheid probeert korstmossen {lichen) op het zand te laten groeien, met als doel het zand te stabiliseren.

Een fragiele vegetatie, waar je niet overheen mag lopen.

Na drie uur hobbelen op de gravelweg kwamen we op camping ‘The White Lady’ in Uis.

Gelukkig hebben we wel iets geleerd van onze trip van twee jaar geleden: nooit eieren meenemen, want die eindigen gebroken op de bodem van de koelkast.

We hebben eigenlijk te weinig tijd, want er is veel te zien onderweg, maar daar komen we onvoldoende aan toe. Over een paar jaar, als we beiden met pensioen zijn, nog maar eens een keer en dan op zijn minst drie maanden. Dat gold twee geleden ook al voor Botswana.

Op de camping rare grote insecten, tientallen rond onze camper. Onze natuurgids blijkt een miskoop, want ze stonden er niet in. Dus hier een foto, en wie het weet mag het zeggen.

Na nog een avond prutsen met internet –neem nooit een Asus laptop- nog steeds geen blog, want om 23 uur deed de beheerder het licht en de Wifi uit.

Zondag 30 april

Vanmorgen uiteindelijk ons eerste verslag gepost, maar toen liepen we al weer  twee dagen achter.

Rustig aan opgestaan en tegen twaalven vertrokken richting Khorixas. Weer ruim 100 km gravelweg, ging redelijk vlot, dus nog maar ruim 100 km asfalt erbij naar Outji, 100 km ten zuiden van Etosha.

Nu nog ‘even’ dit blog posten (ha ha) en dan naar bed.

Leuke camping met Afrikaanse livemuziek, misschien de volgende keer een video??

Dat lijkt ons nu wat te hoog gegrepen.