Namibie 1

In Namibië

Al vier dagen  onderweg en nog geen tijd gehad om een verslag van onze reis te maken.

Overzicht vanaf het begin:

Dinsdag 25 april

Vertrek ‘s avonds om 22.45 van Schiphol. We hadden bij Fransje en Willem in Bunnik gegeten en gingen van daar met de trein naar Schiphol. Verhalen over vakantietijd, en dus hele lange rijen bij de paspoortcontrole zorgden ervoor dat wij al om 19.45 op Schiphol waren. Bij de paspoortcontrole stonden ze ons met zijn drieën op te wachten; er stond niemand voor ons.

Nou, dat gebeurt ons niet vaak, dat we ergens te vroeg zijn, dus dat was een bijzondere beleving.

Ook bijzonder was, dat Kees voor de eerste keer in al die jaren van buitenlandse reizen zijn zakmes niet in zijn zak had gehouden (dat betekende altijd ‘inleveren’ bij de security), maar in de koffer had gestopt, dus wij gaan voor het eerst met een zakmes op vakantie!

Wel lastig om nu een verjaardagcadeau te bedenken.

Keurig om 22.45 vertrokken richting Windhoek, Namibië. Voor ons volkomen onverwacht landde het vliegtuig in Luanda, Angola. Stond nergens vermeld op ons ticket, we hoefden er niet uit, stegen na een uur weer op, verder naar Windhoek.

Woensdag 26 april

In Windhoek stond iemand van Bushlore, het camperverhuurbedrijf, ons al op te wachten, we konden geld pinnen op het vliegveld en een simkaartje voor mijn telefoon kopen, dus alles ging voorspoedig.

Zelfde verhuurmaatschappij, zelfde type camper, Toyota Hilux, dus om om 14 uur waren we klaar voor vertrek. Garmin navigatie aan en daar gingen we!

Toen onze Garmin na een kwartier rondjes rijden in de buurt van Bushlore nog steeds riep dat we de dichtsbijzijnde weg moesten zoeken begrepen wij dat er iets mis was met de navigatie.

Gelukkig hadden we ook nog een kaart van Namibië, dus we kwamen woensdagavond terecht op een camping in Okahandja, richting Swakopmund.

Het is nogal dramatisch als je in een land als Namibië, waar we ook in wilparken met zand- en gravelwegen moet rijden, geen informatie hebt over waar je precies bent.

We zagen onze hele vakantie al in het water vallen, bellen naar de verhuurder in Nederland lukte ook niet, want we hadden geen bereik en geen wifi en we gingen redelijk in paniek naar bed.

Om 6 uur is het donker, dus we lagen al om 8 uur in bed. Ondanks alles lekker en lang geslapen.

Donderdag 27 april

Uiteindelijk lukte het om een sms te sturen naar onze Garmin contactpersoon en bleek er een oplossing voor het probleem te zijn gevonden en pas toen hadden we het gevoel dat we ook echt aan onze vakantie konden beginnen.

Leuke camping trouwens in Okanhandja, mooi toilet en douche in de open lucht, zie foto.

Van Okahandja naar Swakopmund aan de kust is ongeveer 300 km. Mooie asfaltweg (tar road) in een totaal verlaten landschap. Zeker de laatste honderd kilometer was een woestijnlandschap en ook al eerder passeerden we rivierbeddingen waar al jaren geen water meer in had gestroomd.

Onze eerste indruk: een enorm groot, leeg en onvruchtbaar land.

Swakopmund is een stad met veel Duitse invloeden, hoewel Namibië niet eens zo lang in Duits bezit is geweest: van 1884 tot het einde van de Eerste Wereldoorlog.

De taal in Namibië is een ratjetoe van Engels, Duits, inlandse Afrikaanse talen en Afrikaans. Swakopmund ziet eruit als een Duitse stad, compleet met vakwerkhuizen, Duitse namen van winkels, bedrijven en straten. We hebben er wat rondgekeken en boodschappen gedaan.

We vonden een camping in Walvisbay en  we besloten om hier twee nachten te blijven. In de steden Walvisbay en Swakopmund is het heel vaak mistig. Toen we aan kwamen rijden vanuit de woestijn, zagen we boven de oceaan en boven de twee steden een beetje dreigende donkere lucht. Die blijkt er altijd te zijn en flarden daarvan drijven de woestijn in. Onze kampeertafel was aan het eind van de avond drijfnat van de mist, alles voelt klammig aan. Het regent hier bijna nooit, maar wel altijd die mist.

Beide steden zijn gebouwd in een gigantisch hoge en brede duinenrij die er bij zonsondergang indrukwekkend prachtig uitziet. Achter die duinenrij ‘the Namib Naukluft Desert’, een uitgestrekt woenstijngebied.

Vrijdag 28 april

We hadden permits voor een tocht door het bovengenoemde woestijgebied aangevraagd. Ik dacht aan een leuk klein rondje, maar het bleek maar liefst 160 km te zijn.

Voordat we de woestijn in trokken, gingen we nog even bij de oceaan kijken en we zagen daar een grote kolonie roze flamengo’s, die daar aan het fourageren waren.

Tot nu toe hebben we weinig dieren gezien,ook weinig koeien en geiten; deze flamengo’s zijn tot nu toe de enige. Zeer de moeite waard, prachtig om te zien.

Die 160 km door de woestijn was erg interessant: in Walvisbay is het ongeveer 20 graden, en dan ook nog die klammige mist; in de woestijn was het op zeker mmoment bijna 40 graden, terwijl er een enorm harde wind stond. We hebben een soort maanlandschap met woeste donkere rotsformaties gezien, grote massieve bergen van graniet en dolorite, dan weer grote stukken alleen maar zand, waar bijna niets groeit. Hoewel er in de woestijn meer groeit dan je denkt: als het dan een keer regent, dan blijkt er van alles aan planten te ontwaken.

We hebben de beroemde woestijnplant ‘Welwitchia’ gezien, een plant die heel langzaan groeit.

Eén exemplaar was 1500 jaar oud –wij weten niet hoe ze dat weten- , maar er stond een indrukwekkend hek omheen, met een kijkbrug, een soort dierentuin, maar dan voor planten.

Je kijkt wel met andere ogen naar een woestijn; we waren geen van beiden ooit in een woestijn geweest.

Aan het eind van de middag moesten we natuurlijk ook nog één van die hoge duinen van dichtbij bekijken en erop klimmen. Kees is naar de top geklommen; ik kwam tot halverwege.